Зерттеу осы уақыттың барлық күрделі музыкалық-мәдени процестерін объективті көрсету үшін қажет болатын ХХ ғасырдағы қазақ музыкасының тарихын кезеңдерге бөлуге арналған. Кезеңге бөлудің барлық тәсілдері мен(У. Джумакова, М. Дрожжина, В. Недлина), сондай-ақ В.Р. Дулат-Алеевтің әдіснамасы негізінде кезеңге бөлудің әмбебаптық негіздерін іздеу жүзеге асырылды. ХХ ғасырдағы Қазақстанның музыкалық мәдениетін кезеңдерге бөлудің әртүрлі тәсілдері мәдени парадигмаларды ауыстыру аспектісін ескереді, соның салдарынан негізгі уақытша шекаралар сәйкес бір-бірімен келеді. Композиторлар ұрпағының ауысуы (У. Джу- макова), орталық пен мәдениет перифериясының өзара іс-қимыл векторлары (М. Дрожжина), мәдениетаралық өзара іс-қимыл (В. Недлина) кезеңділіктің негіз ретінде қызмет атқарады.

Аталған зерттеуде кезеңге бөлудің тағы бір, кең ауқымды негізі – мәдениет парадигмаларын ауыстыру ұсынылған. Ол музыкалық мәдениеттің семиотикалық түсінігін болжайды. Қазақ музыкалық мәдениетінің қазіргі заман тарихын бөлу мономодальдылықтың (1920 жылға дейін), бимодальдылықтың (1920-1970-е) және полимодальдылықтың (1980 – қазіргі уақытта) басым болуымен түсіндіріледі. Мәдениет парадигма- сы әмбебап негіз ретінде әрекет етеді және әртүрлі музыкалық-шығармашылық түрлердегі (дәстүрлі музы- ка, композиторлық шығармашылық, бұқаралық өнер) музыкалық-мәдени процестерді біріктіруге, сондай-ақ қазақстандық музыканың кең еуразиялық контекстін ескеруге мүмкіндік береді.