Ғылыми жетекшілік докторлық білім берудің негізгі тірегі болып табылады, әсіресе әлеуметтік ғылымдарда, мұнда басты орынға зерттеушілік тұлғаның қалыптасуы мен рефлексивтілік шығады. Бұл мақалада ғылыми жетекшілердің Қазақстандағы халықаралық зерттеу университетінде докторанттардың зерттеуші ретіндегі әлеуметтенуіне қалай ықпал ететіні қарастырылады. Докторанттармен жүргізілген жартылай құрылымданған сұхбаттарға және институционалдық құжаттарды талдауға сүйене отырып, зерттеу жетекшіліктің академиялық бағыт-бағдар беруден әлдеқайда кең ауқымды көпқырлы тәжірибе екенін көрсетеді. Ғылыми жетекшілер тек зерттеу жобасын әзірлеу мен диссертация жазуға көмектесіп қана қоймай, сонымен бірге студенттерге академиялық мәдениетке бейімделуде, кәсіби желілерді қалыптастыруда және эмоциялық тұрақтылықты нығайтуда қолдау көрсетеді.

Айта кету керек, ғылыми жетекшіліктің инновациялық тәжірибелері пайда болды: студенттерді ғылыми қауымдастықтарға кіріктіруге мүмкіндік беретін бірлескен авторлық, өзара оқыту мен ұжымдық рефлексияға ықпал ететін топтық жетекшілік, сондай-ақ жеке траекторияларға бейімделген адаптивті тәлімгерлік. Бұл тәжірибелер докторанттардың жаңадан бастаушыдан тәуелсіз ғалымға өтуіне ықпал етіп, зерттеушілік тұлғаны гибридті, батыстық емес контексте нығайтты. Зерттеу қазіргі докторантурадағы ғылыми жетекшіліктің педагогикалық әрі инновациялық тәжірибе ретіндегі әлеуетін айқындай отырып, өз бағдарламаларын интернационалдандыруға және жетілдіруге ұмтылатын университеттерге нақты ұсыныстар береді.